Op sommige plekken is dat zo. Daar blijft de tijd stil staan. Zoals hier op de recreatie boerderij van mijn neef Piet, waar ik als kind al liep. Waar vooral hij toen ook al liep. Zijn geboorte grond. Om 9.00u loopt Piet zijn rondje langs de dieren, met z’n kruiwagen. Ik liep vanochtend mee en was weer kind. We kletsten bij, haalden herinneringen op, met een lach en traan.
Vanachter een hooibaal tovert hij verse eitjes tevoorschijn, moeder kip vertrekt verontwaardigd kakelend. Hij stopt ze in mijn jaszak en zegt dat ik pannenkoeken kan gaan bakken. Ik mag ook een emoe ei maar die zijn flauwer van smaak zegt hij. Ze zien er wel spectaculair uit.
Er is toch iets veranderd. Zijn eeuwige shaggie zie ik niet meer. Ik vraag er niet naar. Langs m’n neus weg vraag ik naar z’n gezondheid. Goed, goed zegt hij te snel. Geen bespreek onderwerp voel ik aan.
De rust hier is oorverdovend, gisteravond zag ik de sterrenhemel. Zo helder, want hier is het nog echt donker! Alle sterren zoals ze te zien waren op een rij. Cadeautje. De nacht was koud, ook in m’n bed maar extra ouderwetse dekens erop en ik sliep heel goed.
Vanmiddag komt een vriendin meegenieten. Ze is aangestoken door mijn enthousiasme.
Vertelsels 
Plaats een reactie