Die vraag krijg ik niet iedere dag. Vorig jaar rond deze periode, na een roerige tijd, en herstellende van een verbrijzelde pols, liep ik mijn dagelijks rondje met het hondje. Iedere dag zag ik een man, met ook een leuke hond en we hadden leuke koetjes en kalfjes gesprekken.
Hij stelde zich voor als Jac en soms vroeg ik me af of het wel toevallig was dat ik hem elke keer tegen kwam. Of hadden we gewoon hetzelfde dagritme? Daar hield ik het maar op.
De gesprekken werden dieper van aard en de koetjes en kalfjes waren verdwenen. Als vanzelf bespraken we wat meer dingen, vooral gezondheid gerelateerd.
Hij was een jaar eerder op het nippertje ontsnapt aan de dood na een hartstilstand. Hij vertelde daarover, hoe zijn leven veranderd was en dat hij nu de kleine dingen veel maar waardeert. Ik hield mijn gesprekken wat gereserveerder, vertelde vooral over het ongemak van een verbrijzelde pols en wat andere lichte ongemakken. Zijn vraag had ik totaal niet verwacht.
“Mag ik voor jou bidden”? Ik was er echt even stil van. “Ik geloof niet in God”, antwoordde ik. “Ja ik geloof wel dat er iets is, dat wel, maar God, daar geloof ik niet in “. “Dat geeft helemaal niets, ik wil graag voor je bidden, want ik zie dat je het moeilijk hebt en misschien kan ik op die manier wat voor je betekenen”. “Dan mag jij zeker voor mij bidden, en dank je wel”, zei ik.
Het is al even geleden dat hij die vraag stelde. Ik zie hem niet zo vaak meer, mijn leven is terug wat genormaliseerd, ik heb nu een ander dagritme denk ik, maar soms komen we elkaar tegen en altijd zegt hij; “ik bid nog steeds iedere dag voor jou”.
Thuis vertelde ik het verhaal ook en ze doen er wat lacherig over. “Heb je the prayer nog gezien”?, vragen ze dan.
Jazeker en ik ben heel blij dat deze man mij meeneemt in zijn gebeden. Dat kan toch niet iedereen zeggen?
Vertelsels 
Plaats een reactie