Vertelsels

Van de week heb ik ontdekt dat je kunt inspreken in plaats van schrijven en dat dan de tekst vanzelf verschijnt.

In mijn geval is dat nu een uitkomst, want ik heb vorige week zaterdag mijn rechter pols gebroken in het bos. Twee jaar geleden brak ik mijn linker pols door een aanrijding en eigenlijk was ik net hersteld daarvan en afgelopen zaterdag. Tijdens een wandeling met mijn dochter viel ik over een boomstronk en brak mijn rechter pols en ook mijn pink van m’n linkerhand.

Terwijl we liepen te kletsen en ik rond keek, want het was een nieuw gebied waar we wandelden, knakte ik mijn enkel dubbel op een boomstronk en ik kon mijn evenwicht niet meer terugvinden en knalde tegen de grond. Onze hond schrok zich een hoedje en en nam de kuierlatten. Mijn dochter rende eerst achter de hond aan, daar voelt ze zich nog steeds schuldig over geloof ik. Inmiddels was ik al van m’n houtje afgegaan van de pijn en hoorde ik in de verte mijn dochter roepen. Ik weet dat ik alleen maar fluisterde : ‘wachten even wachten even wachten’.

Na vijf minuutjes stond ik op en zijn we naar het terras terug gelopen bij de parkeerplaats . Daar heb ik ijs gevraagd voor op m’n pols en kukelde ik ook nog bijna met mijn stoel achterover van het terras.

Mijn dochter zei dat ze me snel in de auto ging zetten, want dit werd helemaal niks meer vandaag. We hebben de hond thuis afgezet en hebben gebeld met de eerste hulp van ‘t ziekenhuis. Uiteraard kon ik daar terecht. Om 14.30 uur was ik in het ziekenhuis en om 20.30 uur weer thuis.

Het horror verhaal van twee jaar geleden begon opnieuw. Chinese vingers aan de breuk met gewichten. Daarna een spuit in de breuk voor verdoving en dat was ook het moment waarop ik voor de tweede keer flauwviel die dag, daarna gingen ze het zetten. In het gips en een foto. Toen de chirurg daarna terugkwam, zag ik het al aan haar gezicht. Het zetten was niet gelukt. Twee opties, nog een keer zetten of een operatie. Of het zetten nog zou gaan lukken, was maar een kleine kans. Ik koos voor de operatie, want ik was er helemaal klaar mee.

Gisteren werd ik geopereerd. Er zit nu een plaat in mijn rechter pols. Het verschil met twee jaar geleden is dat ik nu helemaal niks kan omdat ik rechts ben en ik heb links mijn pink ook nog gebroken waaraan ze nu dus niks doen. Ik ben nu overgeleverd aan de mantelzorg van mijn man, hij doet het, hij doet alles, maar wat is het moeilijk om je compleet over te moeten geven, zeker omdat ik nogal een onafhankelijk type ben. Was dus even wennen deze week en het ging ook niet zonder mopperen maar ik realiseer me heel erg goed dat er veel ergere dingen op de wereld zijn en dat dit ook allemaal weer goedkomt met geduld, rust en revalidatie. Het is niet anders, hier tegen vechten heeft geen enkele zin. Toen ik gisteren thuiskwam na de operatie, zat mijn kleinste, grote vriendje, alweer op mij te wachten, ook hij moet wennen want ik kan ook niet met hem lopen nu en dat deden we heel erg veel en graag. Het is heel erg bijzonder om te zien hoe hij zich aan mijn ritme aanpast en hoe rustig hij ook wordt nu. Waardoor ik bij mezelf ook wel denk dat ik waarschijnlijk ook wel een grote stress kip ben altijd.

Wij zeggen altijd dat die hond druk is maar hij past zich volgens mij gewoon aan mij aan.

Ik krijg ineens ook levens inzichten. En vragen . Is dit een les? Of gewoon vette pech. De les die ik in ieder geleerd heb is dat ik voorzichtiger moet zijn en beter naar de grond moet kijken als ik aan het wandelen ben.

Net na het zetten.