Vertelsels

Vandaag heb ik via een berekening (proforma specificatie salaris) uitgerekend wat ik vanaf volgende maand aan inkomen heb en daar schrok ik van. Ik had dat natuurlijk al veel eerder kunnen doen, want ik wist dat dit eraan ging komen, maar ik ben er altijd van uitgegaan dat het verschil aangevuld zou worden. Linksom of rechtsom. Dat blijkt nu een ander verhaal te worden. Ik wil graag voor mezelf duidelijk hebben dat mijn gezondheid het allerbelangrijkste is. Daar kan geen groot inkomen tegenop.

Ik heb geploeterd, gevochten, volgehouden, mezelf voor de gek gehouden. Want mijn werk was mijn strohalm. Dat ik buiten mijn werk niets anders meer kon, nam ik er bij. Als ik mijn werk maar vol kon houden, dat was het belangrijkste. Totdat het echt niet meer ging. En ik mezelf ziekmeldde met gelijk de boodschap, dat het niet om een griepje ging.

Toen kwam ik erachter dat mensen die heel gedreven zijn (daar ben ik er eentje van) en die doorgaan totdat het al veel te laat is, ook heel veel moeite hebben om te accepteren dat genoeg, genoeg is. Die eerste stap heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Paniekaanvallen, want mijn werk, hoe moest dat toch allemaal? Het werd een lang proces, 2 jaar om precies te zijn en momenteel werk ik nog 10 uur per week voor dezelfde werkgever. Ander werk, andere collega’s maar ik werk, en ik kom nog een beetje tussen de mensen. De 2 jaar dat mijn werkgever nog verantwoordelijk is voor mijn salaris, komt ten einde en nu ga ik dus kelderen per volgende maand en krijg ik nog 10 uur per week uitbetaald. Bij het UWV, die nu in beeld komt, daar gaat alles nog maanden, misschien wel jaren duren werd er mij verteld.

En toch, raak ik niet meer in paniek. Ik wil nooit meer terug naar hoe ik jaren heb geleefd, onder hoge tijdsdruk, onaardige collega’s, hartkloppingen als ik weer ging werken, nachten wakker liggen. Terwijl mijn werk nooit wakker lag van mij.

De afgelopen jaren is alles op een lager pitje komen te staan. Vriendschappen waar ik al jaren last van had, heb ik geëlimineerd. Dat klinkt onaardig, beter gezegd, heb ik doen verdwijnen. Situaties waar ik mezelf niet goed bij voelde, ben ik uit de weggegaan. En ik ben heel veel mensen op deze manier verloren. Maar er kwam iets anders voor in de plaats. Ruimte, inzicht. Mezelf leren kennen en de wil om niet meer oneerlijk te zijn, vooral naar mezelf. Geworsteld heb ik, met het kiezen voor mezelf. Getwijfeld heb ik, doe ik dit allemaal wel goed?

“Genoeg hebben is geen eindbestemming, maar een manier van zijn. Wie inziet dat hij niets mist, bezit alles” (bron: #365dagensuccesvol)

Aan deze quote hou ik mezelf vast. Vandaag heb ik gewandeld, de zon was erbij, en ik had geen haast. Ik voelde geen druk. Tijdens het wandelen kwam ik andere mensen tegen, die staarden op een gsm, of telefoneerde. Hadden haast en geen tijd om te groeten. Ik was daar ook ooit.