Vertelsels

Er zijn dagen, dan is het onmogelijk om binnen te blijven.

Op mooie zomerse dagen, trek ik er graag op uit, maar ook als het vriest en het gesneeuwd heeft. Uitzonderlijke dagen, om van te genieten.

Na mijn werk stond de hond al te trappelen, vaste prik. We maakten ons klaar voor de middagwandeling. Mijn man Peter, wilde wel even mee, met de auto richting de polder, camera mee.

Volop genietend liepen we daar, ijzige kou, ik had me erop verkeken, de tranen drupten over mijn wangen, spekglad, maar het was prachtig. De zon scheen uitbundig.

Ineens hoor ik Peter heel hard roepen naar de hond. Te laat.

Hij was door het ijs gezakt.

Met twee voorpoten nog op de rand van het ijs, zagen we grote paniek in zijn ogen. Het lukte hem niet om zelf aan de kant te komen. Peter stapte al vloekend met één been de sloot in, voorzichtig op het ijs.

Ik was nog zo slim om de camera die om mijn nek hing even neer te leggen.

‘Hier pak mijn hand’ zei ik.

(Dit soort dingen zie je vaak in films, geen fluit aan, hand pakken, en vasthouden )

Peter grijpt mijn hand en op het volgende moment glij ik de kant af, zo de sloot in, en zak ook door het ijs.

Tijdens mijn val, sleep ik Peter ook mee, en ook hij zakt door het ijs.

‘Wat kom jij nou allemaal doen ‘, roept Peter.

Ik voelde hoe het water in mijn panama Jack laarzen stroomde, loodzwaar werden ze. In een poging om op de kant te klimmen, gleed ik terug, tot mijn navel onder water.

Peter pakte de hond, aan zijn nekvel, en zwiepte de hond de kant op. Held.

Dolgelukkig rende hij rondjes, blaffend naar ons.

Ook Peter was snel de sloot uit, alleen ik kreeg het niet zomaar voor elkaar. Aan mijn armen, trok hij me de sloot uit, lag ik daar op mijn buik. Bij te komen.

We moesten nog een kwartier terug naar de auto lopen. Peter begon grapjes te maken maar ik was er nog niet gelijk voor in de stemming.

Thuis snel onder de warme douche gesprongen, ook de hond maar gelijk gewassen, want wat een lucht!

Bij de koffie kwam de ontlading. Tranen met tuiten gelachen.