Met het naderende carnaval, -het feest is mij met de paplepel ingegoten- kom ik in een dilemma met mezelf. Ik woon midden in het centrum dus ik ontkom er niet aan. Ga ik mee het feestgedruis in en verspil ik daarmee mijn, zo moeizame opgespaarde energie, en zal ik een tijd moeten bijtanken, of vertrek ik, het dorp uit om mezelf te hullen in rust en regelmaat? Het laatste. Ik vertrek vrijdag naar een blokhut in Zeeland, aan de Westerschelde, met mijn hondje.
Een aantal jaren geleden, hingen de carnavalskleren al klaar in januari. Voor iedere dag een andere outfit, het liefst onherkenbaar. 5 dagen op pad, veel bier, dansen, sjansen, en per dag 20.000 stappen op de stappenteller, niet van een fikse wandeling maar dansstappen. Als carnaval voorbij was, werd ik ziek, griep en moest ik zeker 2 weken bij komen. Doseren? Dat lukt me niet. Het is alles of niks bij mij.
Gelukkig hebben we de foto’s en filmpjes nog en kijk ik met weemoed en plezier terug op die tijd.
Door een gehoorprobleem gaat mijn gehoor in een rap tempo achteruit. #Otosclerose. Na 2 operaties is duidelijk geworden dat operaties niet lukken. Teveel risico’s door een zenuw die in de weg loop van een aangezichtsspier. Horen doe ik wel, met hoorapparaten maar het blijven hulpmiddelen en het is zeer vermoeiend. Denk er dan een volle kroeg bij, met bandjes, harde muziek. Het is om gillend gek van te worden. Geen hoorapparaten in heeft geen zin want dan hoor ik niks. En zeg nou zelf, dat slap geouwehoer met carnaval is juist zo leuk.
Ik tel mijn zegeningen en ga naar Zeeuws Vlaanderen, de roots van mijn pa en ma. Picknicken aan een zeedijk, dat ga ik doen, op bezoek bij wat familie, wandelen door de polders en misschien krabbetjes vangen. Ik zet mijn playlist op met Lou Rawls ( met dank aan het programma #thetribute ) en ga genieten.
Vertelsels 
Plaats een reactie