Vertelsels

Als je een hond hebt kom je vanzelf in gesprek met andere hondenliefhebbers. Als je ervoor openstaat. Ik heb er ook niet altijd zin in. Vooral ’s morgens vroeg niet, als ik net mijn ogen open heb, en ik mijn eerste ronde loop heb ik geen behoefte aan gesprekken. Dan wil ik genieten van mijn ronde, in stilte.

In de middag is het een ander verhaal. Van de week kwam ik aan op het grote terrein waar honden los mogen en daar zag ik een man in het gras liggen, samen met een puppy. Ze speelden samen en ik stond er vanaf een afstandje naar te kijken. Hij had mij nog niet gezien, en ineens stond hij geschrokken op, alsof ik hem betrapte. “Blijf gerust liggen”, lachte ik.

Het leuke is dat sommige mensen gelijk heel open zijn in hun verhaal en sommigen niet verder komen dan een goedemiddag en het mooie weer. Deze man, begon te vertellen, over zijn puppy Vienna. Ze was pas 2 weken bij hem, zijn vorige hond was pas 3 weken geleden dood gegaan. Hij kon het nog niet met droge ogen vertellen. Toverde gelijk een foto tevoorschijn en ja ik herkende zijn verhaal. Een hond, ooit gered, vol trauma’s maar wat een mooie band krijg je met zo’n hond. En wat een verdriet als je hond dood gaat. En ook het idee om voorlopig geen hond meer te nemen. Dat mislukte helemaal, en een week later was Vienna er. Want, zei hij, ik zat in een enorme put waar ik niet uit kwam.

Dit soort ontmoetingen, daar put ik energie uit. Daar hou ik van.

Ik verwonder me vaak over veel mensen die afgestompt zijn, starend op hun gsm, terwijl ze de hond uitlaten, of achter een kinderwagen lopen dan kan ik dat niet begrijpen. Kijk om je heen, denk ik dan. Zie de blauwe lucht, de bloesems, de vogels, de vlinders. Praat met elkaar.