Vertelsels

Ik zie en ruik de bloesems, ik voel de warmte. Ik wil jubelen en blij zijn maar mijn allerliefste vriendin is ernstig ziek. Ze heeft het pas een paar weken geleden gehoord, ze is inmiddels geopereerd en aanstaande dinsdag krijgt ze de uitslag.

Natuurlijk leef ik mijn leven, maar ik voel haar pijn, haar onzekerheid en haar wanhoop. Het ‘pluk de dag’ komt nu wel veel meer in beeld. Ook bij haar. Zoveel jaren heeft ze zich druk gemaakt over haar werk. Veel te veel stress gehad, en nu vraagt ze zichzelf af, waarom eigenlijk? Voor wie?

Als vriendin wil je er voor haar zijn, zonder ook mezelf te verliezen. Sterk zijn voor haar. Een schouder zijn, maar niet helemaal mee wegzinken. Huilen maar vooral steunen, en op tijden dat ik het even te kwaad krijg, huil ik in stilte. Ook prevel ik schietgebedjes; ‘lief universum, maak alstublieft mijn liefste vriendin beter’.

Soms slaak ik een diepe zucht en voel ik diepe wanhoop en machteloosheid.

Vrijdag komt ze mijn kant op. Even eruit. Niet te lang want ze is doodmoe.

Ineens dacht ik aan mijn vader die ook ziek werd op zijn 59-ste. Hij had een beertje en nam het overal mee naar toe. Zijn mascotte.

En nu heb ik een beertje gekocht voor haar. Ik noem het ‘hope’, maar ze mag het zelf een andere naam geven. Ze kan het beertje meenemen naar moeilijke ziekenhuisbezoeken, of thuis laten. Dan wacht het wel tot ze er weer is. Ze kan ermee knuffelen, ze kan het wegsmijten, ze kan ermee slapen of tegen aan huilen. Ze kan ertegen schelden of ermee lachen. Alles kan.

Bloemen heeft ze al genoeg. En vrijdag heeft ze ook haar mascotte. Ik hoop dat ‘hope’ haar sterkt.